ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ?...

1. Και βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στους πολλούς δημόσιους υπαλλήλους. Και βέβαια ο ιδιωτικός τομέας έχει κι αυτός τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα σημερινά μας χάλια κι είναι εξίσου αποπροσανατολιστική (όπως η γενίκευση και το τσουβάλιασμα όλων των Δ.Υ.), η ταύτιση του "ιδιωτικού" τομέα με τους επιχειρηματίες-εργοδότες, χωρίς να γίνεται αντιδιαστολή με τους μισθωτούς-εργαζόμενους που είναι και το σωστό. Ας συγκρίνουμε όμοια πράγματα : δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους και όχι το δημόσιο γενικώς και τους επιχειρηματίες σαν εργοδότες.

2. Κανείς μας δεν ξύπνησε ξαφνικά κάποιο πρωί με καννιβαλιστικές ορέξεις, ονειρευόμενος εξανδραποδισμούς συνανθρώπων του και ανθρωποθυσίες όπως λέει ο Λογοπλόκος κι ο Γείτονας. Ούτε κάποιοι επιτήδειοι τύποι, (όπως τα μορμολίκια της T.V.), κατέστρωσαν υποχθόνια σενάρια "κοινωνικού αυτοματισμού" προς ίδιον όφελος.

Kανενός μας δεν θα καιγόταν καρφί, ούτε για τον αριθμό, ούτε για τους μισθούς των ΔΥ, αν δεν συνέβαιναν την ίδια στιγμή τα εξής :

- το ένα εκατομμύριο ανέργων προέρχεται αποκλειστικά και μόνον από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας απολυμένος δημόσιος υπάλληλος.

Ανεξάρτητα από τα γενεσιουργά αίτια της κρίσης, εσύ θεωρούμε ότι αυτή είναι μια κοινωνία ισονομίας, δικαιοσύνης, ίσων ευκαιριών ; Γιατί πρέπει να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, από τη μια δημόσιοι υπάλληλοι με διασφαλισμένη δια βίου εργασιακή μονιμότητα και ιδιωτικοί "ασπασχολήσιμοι", που οι εργοδότες τους έχουν τη δυνατότητα να τους πετούν σαν πατσαβούρες στον κάλαθο των αχρήστων, αν δουν τα κέρδη τους να μειώνονται έστω και κατ΄ ελάχιστον ;

Για τους τελευταίους δεν ισχύει ο εξανδραποδισμός και η ανθρωποθυσία ;

- οι μισθοί των ΔΥ την τελευταία δεκαετία διπλασιάστηκαν, χωρίς αντίκρυσμα στην παραγωγικότητα τους και αντιστρόφως ανάλογα με τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό ; (Σχετικό αν και παλιό link :
 http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1100014_20/12/2009_384234

3. Τα δυο παιδιά μου, έχοντας τελειώσει λαμπρές σπουδές, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με το φάσμα της ανεργίας ως «overqualified». Ποια ανάγκη επιβάλει κάτι τέτοιο στη δική μου οικογένεια, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες από τους απειλούμενους, σήμερα, συνανθρώπους μου, οι περισσότεροι αστοιχείωτοι, αγράμματοι και όλοι τους θαμώνες των πολιτικών γραφείων της περιοχής μου, έχουν την πολυτέλεια ενός υψηλότατου, για τα σημερινά δεδομένα, μισθού, μονιμότητας και άλλων προνομίων, χώρια που κάθε τρεις και λίγο με ειρωνεύονται κι από πάνω, πότε με τις εκ του ασφαλούς απεργίες τους και πότε με την απαξίωση που με αντιμετωπίζουν σαν πολίτη στις συναλλαγές μου με το Δημόσιο ; Αυτά σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου συμβαίνουν;

4. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ΔΥ έχουν εξασφαλίσει μια μόνιμη και ακριβοπληρωμένη θέση στο δημόσιο (σε βαθμό αργομισθίας) "πουλώντας" κάποιες ψήφους στα πολιτικά λαμόγια σύσσωμης της μεταπολιτευτικής περιόδου, παλιότερα στα πλαίσια μιας, δήθεν, κοινωνικής πολιτικής κι εσχάτως μ΄ έναν εντελώς απροκάλυπτο και ξεδιάντροπο τρόπο συναλλαγής μεταξύ τους, αδιαφορώντας, τόσο για τα ελλείμματα στα οποία αυτό θα οδηγούσε, όσο και για την εκτόπιση άλλων, πιθανότατα ικανότερων και εντιμότερων, για τις προσφερόμενες κάθε φορά θέσεις. (Το 2007 στον τοπικό ΟΑΕΔ, όταν αναζητήσαμε κάποια θέση stage, μείναμε έκπληκτοι όταν μας είπαν ότι πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον από τους βουλευτές της περιοχής μας που είχαν αναλάβει την «καλή» δουλειά).

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

5. Από την άλλη πλευρά, κι αν η πάταξη της φοροδιαφυγής μπορεί να θεωρηθεί σαν αντίδοτο, για την αποφυγή απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, καμιά απολύτως κυβέρνηση, μεταπολιτευτικά, δεν έδειξε να ενδιαφέρεται, πραγματικά, να την καταπολεμήσει - τουναντίον μάλιστα.
Καμιά φορολογική μεταρρύθμιση δεν κατάφερε να καταγράψει και να φορολογήσει τους ποταμούς του μαύρου αδήλωτου χρήματος, τις offshore, τις βίλες, τα κότερα, την πολυτελή διαβίωση, όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε, με αποτέλεσμα η φορο - και εισφοροδιαφυγή να γίνει το προσφιλέστερο σπορ, να μένει στο διηνεκές ατιμώρητη και να θεωρείται περίπου ιερή υποχρέωση κάθε ελεύθερου, μικρού και μεγαλύτερου επαγγελματία

6. Από τη στιγμή που οι κουτόφραγκοι που μας δάνειζαν τόσα χρόνια για να γεμίσουμε το πιθάρι των Δαναΐδων, ξύπνησαν και μας κόψανε τα σωληνάκια της χρηματοδότησης, το δίλημμα που τέθηκε – με απίστευτη καθυστέρηση - στην ελληνική κοινωνία, ήταν αδυσώπητο και επιτακτικό : έχοντας, επίσημα, ομολογήσει την ανικανότητα όλων να πιάσουν την φοροδιαφυγή, για να αυξήσουν τα έσοδα, η μείωση των κρατικών δαπανών και η άγρια φορολόγηση ακόμη και στις παράγκες, θα έπρεπε να θεωρείται μονόδρομος, προκειμένου τα ελλείμματα να ισοσκελιστούν και οι κουτόφραγκοι να μας ξαναρίξουν τα φράγκα.

Οι κρατικές δαπάνες αφορούν, κυρίως, μισθοδοσία του δημοσίου και συντάξεις. Και από τη στιγμή που τα πολιτικά λαμόγια, που μας κυβέρνησαν διαχρονικά, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η μακροημέρευσή τους στην εξουσία, άρα οι απολύσεις έστω και των ρουσφετιών τους αποκλείεται, τι σκέφτηκαν ; Εκμηδενίζουμε τις συντάξεις και επιβάλλουμε οριζόντια φορομπηχτικά μέτρα και χαράτσια σε όλους, προκειμένου να διατηρήσουμε το κομματικό μας πελατολόγιο.

Τους απειλούμε, κάθε τρεις και λίγο, με χρεοκοπίες, δραχμές και τα συναφή, και συνεχίζουμε, εμείς και οι εγκάθετοί μας, να επιβιώνουμε σε βάρος των άλλων. Πού είναι η Δικαιοσύνη σ΄ αυτή την πολιτική ; Και γιατί εγώ πρέπει να είμαι κατά των απολύσεων υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, τη στιγμή που ξέρω, πολύ καλά, ότι όσο «κανένας ΔΥ δεν απολύεται», τόσο ο δικός μου μισθός, η σύνταξη και γενικά η ζωή μου θα ευτελίζονται προκειμένου κανείς τους να μη βρεθεί άνεργος ;

Γνωρίζοντας ότι όλα όσα καταγράφω είναι ίσως κοινότυπα και χιλιοειπωμένα, νομίζω ότι αντανακλούν τα αισθήματα μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που βλέπει να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τον αφανισμό, προκειμένου κάποιοι συμπολίτες μας να εξακολουθήσουν να απολαμβάνουν προνόμια που τους εκχωρήθηκαν και αφορούσαν μιαν άλλη εποχή. Είναι συναισθήματα πικρίας και όχι εμπάθειας και πιστεύω ότι πολλοί από τους αναγνώστες θα συμφωνήσουν, εν τέλει, μαζί μου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η ανάρτηση διαμορφώθηκε από το χθεσινό σχόλιο ανώνυμου αναγνώστη του ιστολογίου, στο οποίο έγιναν, μόνο, κάποιες συντακτικές παρεμβάσεις, προκειμένου να πάρει τη μορφή άρθρου, ενός άρθρου που θέτει πολλά και σοβαρά ζητήματα και προκαλεί σε διάλογο...