Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ !...

Προς : Barack Obama
Από : Humboldt Pye, Chairman of First Reform Bank.

"Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,
Σας απευθύνω ανοιχτή επιστολή, προς εσάς και τους άλλους ηγέτες του G20, εκ μέρους των προέδρων των μεγαλύτερων τραπεζών του κόσμου, για να ζητήσουμε συγγνώμη.

Πιστεύουμε ότι οι τράπεζες δεν φταίνε για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο κόσμος, όπως δηλώνουν οι συμμετέχοντες στο κίνημα «Kαταλάβετε τη Wall Street !» και ανάλογα κινήματα σε άλλες χώρες. Πρώτον, ένας ισορροπημένος λογιστικός έλεγχος θα απέδιδε την ευθύνη και στους πολιτικούς: εσείς και οι προκάτοχοί σας θέσατε τους κανόνες του παιχνιδιού, το οποίο εμείς εκμεταλλευθήκαμε με τέτοια δεξιοτεχνία.

Δεύτερον, και το κοινό έπαιξε ρόλο: οι υπερβολικές δαπάνες σε κάποιες χώρες και η ανεπαρκής καταβολή των φόρων σε άλλες επέτρεψαν στον κόσμο να καταναλώνει πάρα πολύ.

Αλλά δεν είναι ο ρόλος μας να βγάζουμε κηρύγματα στην υπόλοιπη κοινωνία. Πράγματι, στα χρόνια της φούσκας επικεντρωθήκαμε πρώτα στα δικά μας πακέτα αποδοχών και μετά στα κέρδη για τους μετόχους μας. Στο μέτρο που σκεφτήκαμε το ευρύτερο συμφέρον, καθησυχάσαμε με την πεποίθηση ότι οι χρηματαγορές ήταν αποτελεσματικές και ότι οι ελεύθερες αγορές ήταν ο καλύτερος τρόπος για την παραγωγή πλούτου. Ετσι, πιστεύαμε ότι καθώς επιζητούσαμε το αυτο-συμφέρον μας, ο κόσμος θα έπρεπε εξ ορισμού να γίνεται καλύτερος.

Υπήρχαν πολλά ψεγάδια σε αυτό το πνευματικό οικοδόμημα. Αντίθετα με ό,τι πιστεύει ο κόσμος, η αδυναμία δεν ήταν τόσο η αποτυχία της αγοράς όσο η αποτυχία εφαρμογής της αγοράς.

Οι κεντρικές τράπεζες, ιδίως η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, μείωναν πάντα τα επιτόκια με το πρώτο σημάδι μιας κρίσης. Η πεποίθηση ότι η Νταντά ήταν πάντα εκεί για να σώσει τις αγορές, μας παρέσυρε για να πάρουμε υπερβολικά ρίσκα.

Επίσης, η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις θα διέσωζαν πάντα τις τράπεζες σήμαινε ότι όσοι κρατούσαν τα ομόλογά μας

δεν έκαναν τον κόπο να μας συγκρατήσουν.

Τέλος, η πρακτική μας για τις αποδοχές έμοιαζε με στοιχήματα του τύπου "κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις". Αν ο τζόγος μας πετύχαινε, τρέχαμε γελώντας μέχρι την τράπεζα. Αν όχι, τον λογαριασμό των πλήρωναν στο τέλος οι φορολογούμενοι.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η συγγνώμη μας, όμως, δεν μπορεί να σταματήσει εδώ. Η συμπεριφορά μας, αφότου έσκασε η φούσκα, μάλλον ήταν ακόμη χειρότερη. Αν δεν υπήρχε η εκπληκτική βοήθεια από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα, την οποία λάβαμε (και απολαμβάνουμε ακόμη), οι περισσότεροι από εμάς θα είχαν χρεοκοπήσει.
Παρά ταύτα, συνεχίσαμε να πληρώνουμε το προσωπικό μας με μεγάλα πακέτα. Η απληστία μας έχει εξοργίσει τον λαό. Κράτη έχουν επιβάλει ειδικούς φόρους στη βιομηχανία και σχεδόν παντού η ρύθμιση έχει γίνει πιο αυστηρή. Δεν είμαστε τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε ενάντια σε αυτό το ρεύμα, αλλά προσπαθήσαμε να καθυστερήσουμε και να αμβλύνουμε τις πιο σημαντικές αλλαγές στους κανόνες του κεφαλαίου και της ρευστότητας.
Προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να ξεγλιστρήσουμε από ό,τι ακούγεται σαν εθνικοποίηση. Οσοι από εμάς δεν αποφύγαμε αυτή τη μοίρα υπέστημεν αυστηρούς ελέγχους στα μπόνους και τα μερίσματα.
Ετσι, οι υπόλοιποι προτιμήσαμε να κάνουμε τα πάντα για να ξεφύγουμε από την αγκαλιά του κράτους, όπως το να συρρικνώσουμε γρήγορα τους ισολογισμούς μας, κάτι που μας επιτρέπει να αυξήσουμε τις "αναλογίες" του κεφαλαίου χωρίς να εκδώσουμε επιπλέον κοινές μετοχές ανωνύμων εταιρειών.
Με δεδομένη την κραιπάλη των ετών της φούσκας, χρειάζεται απομόχλευση. Αλλά αν την επισπεύσουμε πολύ, αυτή η διαδικασία θα καταστήσει αυστηρότερες τις πιστωτικές συνθήκες και θα επιδεινώσει τις οικονομικές δυσκολίες.
Στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας, η επικοινωνία μας ήταν τραγική. Ακόμη και ένας μεγάλος ρήτωρ όπως εσείς, κύριε Πρόεδρε, θα συναντούσε δυσκολίες. Το κοινό θεωρεί πως ό,τι και αν πούμε εξυπηρετεί μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Αλλά και ένα κενό ηγεσίας επιδείνωσε αυτό το πρόβλημα. Οι περισσότεροι ήμασταν πολύ δειλοί για να μιλήσουμε ανοιχτά.
Θα θέλαμε τώρα να πατήσουμε το κουμπί της επανεκκίνησης στη σχέση μας με την κοινωνία. Στην καρδιά αυτής της προσπάθειας θα είναι το καθεστώς ρύθμισης που αναπτύσσετε - ιδίως, μέτρα για να εξασφαλίσουμε ότι καμία τράπεζα δεν θα είναι στο μέλλον πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει. Η δέσμευσή μας είναι ότι θα συνεργαστούμε καθώς θα θεσπίζετε αυτές τις αλλαγές, αντί να τις πολεμάμε σε κάθε βήμα.
Επιπλέον, θα προσπαθήσουμε πιο σκληρά να εξηγήσουμε τί είναι αυτό που κάνουμε. Αν δεν μπορούμε να δείξουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτό που κάνουμε βοηθάει την κοινωνία, θα πρέπει να σταματήσουμε να το κάνουμε. Δεν περιμένουμε, φυσικά, ότι το κοινό θα πιστέψει τις διακηρύξεις μας για καλύτερη συμπεριφορά.
Ετσι, τα ανώτατα στελέχη μας παραιτούνται από τα μπόνους για τουλάχιστον δύο χρόνια. Θα μειώσουμε επίσης τις αποδοχές σε ρευστό για άλλο προσωπικό. Ελπίζουμε ότι το κοινό θα εκτιμήσει, με την πάροδο του χρόνου, ότι αυτή η λεοπάρδαλη μπορεί να αλλάξει τις βούλες της".

Ειλικρινώς δικός σας,

Humboldt Pye

Κι όμως δεν πρόκειται για αληθινή επιστολή, αλλά για υποθετική, συνταχθείσα από τον Hugo Dixon αρθρογράφο του Reuters Breakingviews.