ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙ !...

Ένα παλιό ανέκδοτο, χρονολογούμενο από την εποχή του ελληνικού γλωσσικού ζητήματος, ήθελε μια κυρία που εναγωνίως παρίστανε τη λογία, να αναφωνεί μπροστά στην εντυπωσιακή θέα : “Τι ωραία που είναι τα κύματα της θαλάσσεως !”. Και όταν της επισημάνθηκε αυστηρά ότι ο σωστός τύπος είναι “της θαλάσσης” δικαιολογήθηκε χωρίς καμία συστολή : “Με συγχωρείτε ! Παραδρομή της γλώσσεως...”

Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών και νέος πρόεδρος του Eurogroup, Jeroen Dijsselbloem απέδωσε σε “παραδρομή της γλώσσεως” την δήλωσή του τη Δευτέρα ότι η διάσωση της Κύπρου αποτελεί “μοντέλο” (template) για την ανακεφαλαιοποίηση εφεξής των ευρωπαϊκών τραπεζών. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει εκ των υστέρων, μιλώντας στην ολλανδική τηλεόραση, ότι δεν γνωρίζει καν την αγγλική λέξη template και άρα δεν μπορούσε να την έχει χρησιμοποιήσει.

Λογικό : όταν το “απύλωτον στόμα” του προέδρου του Eurogroup προκαλεί στα χρηματιστήρια πτώση της μετοχής της Intesa Sanpaolo κατά 6%, της Unicredit επίσης κατά 6%, της Societe Generale κατά 5% κ.ο.κ., οποιαδήποτε αναδρομική δικαιολογία είναι απαραίτητη, αν και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Άλλωστε, η επιμονή στο λάθος, αποδεικνύει ότι το διεθνές ακροατήριο ορθά ερμήνευσε τις προθέσεις των ιθυνόντων της ευρωζώνης. Διότι εκτός του Dijsselbloem, την ίδια “παραδρομή” διέπραξαν ο επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς Michel Barnier (δια της εκπροσώπου του) και ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Jirki Katainen. Και διότι ο ίδιος ο Dijsselbloem είχε ήδη χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, μία εβδομάδα νωρίτερα, όταν ανακοινώνοντας την πρώτη απόφαση του Eurogroup, στην οποία περιλαμβανόταν κούρεμα και των ασφαλισμένων καταθέσεων, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων σχετικά με το προηγούμενο που δημιουργείται για χώρες όπως η Ισπανία...

Αντί να αφήσει τις αγορές να αφομοιώσουν τα συμπεράσματά τους, ο Ολλανδός υπουργός προτρέχει να αυτοδεσμεύσει πολιτικά τους Ευρωπαίους ιθύνοντες στην στρατηγική του bail-in, όπου οι καταθέσεις θα είναι μια (ριψοκίνδυνη) επένδυση σαν όλες τις άλλες.

Έσπευσαν κάποιοι να υπερασπισθούν, κατά το δυνατόν, τον Dijsselbloem, επισημαίνοντας την απειρία του, εφόσον ο Ολλανδός πολιτικός διευθύνει το υπουργείο Οικονομικών της πατρίδας του μόλις από τον περασμένο Νοέμβριο και το Eurogroup μόλις από τον Ιανουάριο. Και είναι αλήθεια ότι ουδέποτε θα καταλάμβανε τη δεύτερη αυτή θέση, αν δεν επέμενε να αποχωρήσει, ο επί οκταετία πηδαλιούχος της ευρωζώνης Jean Claude Juncker, ο αρχαιότερος πρωθυπουργός (και υπουργός Οικονομικών) της Ε.Ε., ο οποίος είχε θέσει πολύ ψηλά των πήχη των απαιτήσεων, με τη μνημειώδη δήλωσή του “όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, θα πείς ψέμματα”...

Τώρα βέβαια ο Λουξεμβούργιος Juncker δίνει τη μάχη για να υπερασπισθεί τη μικροσκοπική πατρίδα του από ό,τι ο υπουργός του των Εξωτερικών αποκάλεσε “γερμανικό ηγεμονισμό” - μόλις έγινε αντιληπτό από εξίσου αμετροεπείς Γερμανούς πολιτικούς ότι το template μπορεί να αφορά και το Μεγάλο Δουκάτο με το διογκωμένο τραπεζικό σύστημα.

Οπότε και οι ευφυολόγοι του Διαδικτύου ασχολούνται με τον Dijsselbloem (“Οι άνθρωποι χωρίζονται πλέον σε δύο κατηγορίες – αυτούς που αναζητούν κηδεμόνα να επιβλέπει τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών και αυτούς που ξεπουλάνε”, “Αν υπάρχει ο Dijsselbloem, τι χρειάζονται οι κυβερνο-επιθέσεις;” κ.ο.κ.).

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Άλλοι πάλι στρέφονται σε πρόσφατα ιστορικά προηγούμενα: “Όπως επί των ημερών του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ Wim Duisenberg, έτσι και με τον Dijsselbloem στο Eurogroup, η βασική ιδέα των Ολλανδών περί οικονομικής στρατηγικής είναι: περίμενε στο τηλέφωνο μέχρι να έρθουν οι οδηγίες από το Βερολίνο”....
 

Πράγματι, το κυριότερο προσόν με το οποίο ο Dijsselbloem κατέλαβε τη θέση του προέδρου του Eurogroup ήταν η εθνικότητά του – συν το γεγονός ότι αποτελεί μέλος του Εργατικού Κόμματος Ολλανδίας, γεγονός που παρέπεμπε σε μια ηπιότερη, “σοσιαλδημοκρατική” (ό,τι και αν σημαίνει πια η λέξη) προσέγγιση των ζητημάτων.
 

Σε μία συγκυρία κατά την οποία για την προεδρία του Eurogroup διαγκωνίζονταν ο Γερμανός Wolfgang Schaeuble με τον Γάλλο Pier Moscovici, ο Ολλανδός αποτελούσε, ως προερχόμενος από πλεονασματική (φαινομενικώς...) χώρα αλλά ομοϊδεάτης της γαλλικής κυβέρνησης έναν καλό συμβιβασμό. Ακριβέστερα : την καλύτερη για το Βερολίνο λύση μετά από το (βαρύτατου συμβολισμού) ενδεχόμενο να καταλάμβανε την ηγεσία της ευρωζώνης ο ίδιος ο Schaeuble....
 

Γεννημένος το 1966 στο Eindhoven, Ρωμαιοκαθολικός, υιός εκπαιδευτικών, με σπουδές αγρονομίας και οικονομικών στην Ιρλανδία, ο Jeroen René Victor Anton Dijsselbloem εργάσθηκε στο υπουργείο Γεωργίας της πατρίδας του, πρωτοεξελέγη βουλευτής το 2000, ασχολήθηκε κυρίως με θέματα εκπαίδευσης και νεολαίας και διετέλεσε προσωρινός πρόεδρος του κόμματός του για έναν μήνα το 2012, μετά την παραίτηση από την ηγεσία του Job Cohen.
 

H προαγωγή του Dijsselbloem σε υπουργό Οικονομικών της δεύτερης κυβέρνησης Rutte ήταν αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών στις οποίες οδηγήθηκε η Ολλανδία, όταν χρειάσθηκε η ίδια να δοκιμάσει για πρώτη φορά το πιρκόν ποτήριον της λιτότητας, με αποτέλεσμα ο ακροδεξιός λαϊκιστής Geert Wilders να αποσύρει την ψήφο ανοχής με την οποία στήριζε τον κεντροδεξιό κυβερνητικό συνασπισμό.
 

Παρά τους φόβους για θεαματική άνοδο τόσο του κόμματος του Wilders όσο και των αριστερών ευρωσκεπτικιστών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, οι (σοσιαλφιλελεύθεροι) Εργατικοί μπόρεσαν υπό την ηγεσία τους Diederik Samson να ανακάμψουν για πρώτη φορά μετά από χρόνια, με αποτέλεσμα στο μεν Κοινοβούλιο να προκύψει μια φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία, στα δε κυβερνητικά έδρανα ένας συνασπισμός κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς.
 

Ήδη ως υπουργός Οικονομικών ο Dijsselbloem δοκιμάσθηκε με την διάσωση της τράπεζας SNS Reaal, η οποία δεν αφέθηκε να χρεωκοπήσει αλλά ανακεφαλαιοποιήθηκε με την επιβάρυνση (κατά 1 δισ. ευρώ) των λοιπών τραπεζών και των μετόχων και των ομολογιούχων της – όχι όμως και των καταθετών. To template προφανώς και δεν είναι τo ίδιο για όλους. Αλλά όταν ο Ολλανδός υπουργός λέει, πέρα από “παραδρομές”, στην επίμαχη συνέντευξή του στους Financial Times “θα πρέπει να αποβλέπουμε σε μία κατάσταση όπου δεν θα χρειασθεί ποτέ απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών”, τα λεγόμενά του είναι ασφαλώς μουσική στα αυτιά του Schaeuble...

Κώστας Ράπτης