ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΨΕΥΔΙΑΣΘΗΣΕΙΣ !...

Μια εβδομάδα μετά τις ιταλικές εκλογές είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το Βερολίνο δεν πήρε το μήνυμα. Στη γερμανική πρωτεύουσα πιστεύουν ότι μια ασταθής κυβέρνηση στην Ρώμη είναι μια σοβαρή μεν αλλά διαχειρίσιμη παρενόχληση, μέχρι τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη μετεκλογική αναζήτηση νέου κυβερνητικού συνασπισμού.

Οι αγορές μοιάζουν ακόμη να φοβούνται την υλοποίηση της δέσμευσης Ντράγκι για δραστική παρέμβαση στην αγορά ομολόγων και όσο περνούν οι μέρες από το αποτέλεσμα-σοκ στην Ιταλία, τόσο -σύμφωνα με τη γερμανική προσέγγιση- απομακρύνεται ο κίνδυνος νέου ντόμινο πιέσεων στους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης.

Ακόμη και αν προσυπογράψουμε την παραπάνω προσέγγιση που βρίσκεται μεταξύ πραγματικότητας και ευσεβών πόθων, αγνοούμε την πολύ πιθανή ανεξέλεγκτη κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αποσταθεροποίηση στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και τη Γαλλία :

Στην Πορτογαλία συνειδητοποιείται τώρα ένα αδιέξοδο λιτότητας - ύφεσης - μαζικής ανεργίας παρά την επικοινωνιακή αισιοδοξία με την οποία η Ευρωζώνη χειρίσθηκε τη Λισαβόνα εδώ και δύο χρόνια, ως συνειδητή προσπάθεια διαφοροποίησης από την Ελλάδα, που παρουσιαζόταν ως εξαίρεση και ειδική περίπτωση.

Στην Ισπανία το αδιέξοδο είναι πλήρες, με τη Γερμανία να έχει ακυρώσει τη δυνατότητα απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών από τον Μόνιμο Μηχανισμό, και την κυβέρνηση Ραχόι να εμποδίζεται από τους Μέρκελ-Σόιμπλε να προσφύγει έστω και σε κλασική φόρμουλα διάσωσης.

Στην Γαλλία η δημοτικότητα Ολάντ ένα εξάμηνο μετά την εκλογή του βρίσκεται στο Ναδίρ, με την γαλλικη κυβέρνηση να ζητά επιείκεια για τη μη τήρηση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας και ταυτόχρονα να διατυπώνει ευχολόγια υπέρ της ανάπτυξης.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Εύλογα τίθεται το ερώτημα αν στο Βερολίνο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα στον Νότο της Ευρωζώνης ή αν η σημερινή αδιαλλαξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επικοινωνιακή διαχείριση ενός διαζυγίου, του οποίου δεν θέλει να χρεωθεί την ευθύνη η γερμανική πλευρά: Δεν ζητάμε την αποχώρηση κάποιων χωρών από την Ευρωζώνη, αλλά θέτουμε τέτοιους όρους για την παραμονή τους, ώστε να εξωθήσουμε πρώτα τις κοινωνίες και στη συνέχεια τις κυβερνήσεις να αναλάβουν την ευθύνη.

Πρόκειται για μια παραλλαγή των μεγεθών που είχαν προσδιορισθεί από το Μαάστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας ως προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη και που αν δεν είχαν ερμηνευθεί διασταλτικά και πολιτικά το 1998, θα είχαν οδηγήσει σε αποκλεισμό της Ιταλίας και του Νότου συνολικά. Το ανησυχητικό δεν είναι η αναμενόμενη σκληρή περιχαράκωση των Μέρκελ-Σόιμπλε, αλλά η ανυπαρξία ουσιαστικής εναλλακτικης ευρωπαϊκής στρατηγικής από τους Σοσιαλδημοκράτες και τον υποψήφιο καγκελάριο Στάινμπρουκ.

Ο τελευταίος με την απαξίωση των Γκρίγιο-Μπερλουσκόνι ως κλόουν, απέφυγε προκλητικά να ασχοληθεί με το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος στην Ιταλία και περιορίσθηκε στο πεδίο της πολιτικής ορθότητας. Στάση όχι μόνον προσβλητική αλλά και ανησυχητική: Αν σήμερα οι Ιταλοί με ελαφρότητα ψηφίζουν «κλόουν», αύριο οι Γάλλοι με ανευθυνότητα θα έχουν ξανά διογκώσει το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν...

Οι νότιοι δεν είναι υπεύθυνοι ψηφοφόροι, μια διαπίστωση που παραπέμπει στα συντηρητικά συγγράμματα Εγκληματολογίας, που δίδασκαν τους φοιτητές της Νομικής ότι τα κατώτερα λαϊκά στρώματα έχουν ροπή προς την εγκληματικότητα... Είναι σαφές ότι ακόμη και στο καλύτερο δυνατό σενάριο εξελίξεων, να εξακολουθήσει δηλαδή η δέσμευση Ντράγκι να αναχαιτίζει τις Αγορές, να μην υπάρξει κοινωνική έκρηξη στην Ιβηρική Χερσόνησο και τη Γαλλία, αλλά και να καταγραφεί ανατροπή στις γερμανικές εκλογές, τίποτε δεν εγγυάται ευρωπαϊκή ανατροπή στο Βερολίνο.

Γ. Καπόπουλος