ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ !

Το ΠΑΣΟΚ είχε σε περίοπτη θέση του προεκλογικού του προγράμματος, την αλλαγή του εκλογικού Νόμου και την ψήφιση ενός συστήματος, που να προσιδιάζει στο γερμανικό. Οι όποιες φωνές,, λοιπόν, αντίδρασης και διαμαρτυρίας, καλά κάνουν κι ακούγονται, αλλά δεν έχουν καμιά νομιμοποιητική βάση, πέρα από την εκδήλωση του δημοκρατικού δικαιώματος της έκφρασης γνώμης και του διαλόγου…
Η κυβέρνηση, αντίθετα, οφείλει να κάνει πράξη, μια ακόμα δέσμευσή της απέναντι στο εκλογικό σώμα, που την εμπιστεύτηκε.

Ο κεντρικός στόχος αυτής της μεταρρύθμισης, μοιάζει με τον αρχαίο Γόρδιο Δεσμό, καθώς αναφέρεται, στο σπουδαιότερο, ίσως, λόγο της ύπαρξης της διαφθοράς στην πολιτική και την κοινωνία, τις πελατειακές σχέσεις σε διπλό ταμπλό, μεταξύ πολιτικών και οικονομικής εξουσίας, καθώς και μεταξύ πολιτικών και πολιτών – ψηφοφόρων. >>>Διαβάστε περισσότερα...

Χρειάζεται, δα, περισσότερη ανάλυση, η συνήθης περίπτωση του βουλευτή, που χρηματοδοτείται από τον ή τους οικονομικούς παράγοντες, (για να βγάλει πέρα, τα έξοδα προβολής του) και στη συνέχεια, είναι γιουσουφάκι των χρηματοδοτών του ; ΄Η θέλει μεγαλύτερη εμβάθυνση το θλιβερό φαινόμενο, το κατ΄ εξοχήν υποκείμενο της νομοθετικής εξουσίας, ο εκλεγμένος στη βουλή εκπρόσωπος του λαού, από τη μια να φτιάχνει, τάχα, Νόμους και από την άλλη να μεσολαβεί για λογαριασμό των ψηφοφόρων του στο κράτος και τις υπηρεσίες, για να μην εφαρμοστούν, δηλαδή για να γίνουν τα περιβόητα ρουσφέτια ;

Στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, ο βουλευτής δεν (πρέπει να) εκλέγεται για να εκφράζει τα προσωπικά συμφέροντα και να κάνει τα χατήρια στους ψηφοφόρους του και στο σόϊ τους. (Πρέπει να) εκλέγεται για να εκφράζει, να προωθεί και να παλεύει τα ευρύτερα συμφέροντα της κοινωνίας των πολιτών, που αντιπροσωπεύει κι όχι του καθένα ξεχωριστά.
Η γκρίνια, λοιπόν, πως τάχα, θα σβήσει η σχέση βουλευτή – ψηφοφόρου, είναι εκ του πονηρού, καθώς καλά θα κάνει να σβήσει, μιας και η ύπαρξή της είναι, που αλλοιώνει τη λειτουργία των μελών του κοινοβουλίου και φέρνει τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά.

Παράλληλα η απελευθέρωση του πολιτικού από το άγχος και το κυνήγι του σταυρού, σε συνθήκες «διαπροσωπικού ανταγωνισμού», (σύγκρουση μεταξύ υποψηφίων του ιδίου κόμματος) και η υποχρεωτική επικέντρωσή του, στα πολιτικά χαρακτηριστικά του αγώνα του, μειώνει, έως εκμηδενίζει, την ανάγκη τεράστιων εξόδων κατά την προεκλογική περίοδο και αχρηστεύει οποιαδήποτε προσφυγή στην, κάτω από το τραπέζι, «χορηγία» του οικονομικού παράγοντα.

΄Εωλο είναι επίσης και εύκολα αντικρούεται και το επιχείρημα, πως, τάχα, με το ορισμό ενός μεγάλου αριθμού των υποψηφίων από τα κόμματα, θα ενισχυθεί στο έπακρο, ο ρόλος του αρχηγού, θα καταστούν περισσότερο αρχηγικά και ο Πρόεδρος θα γίνει μονάρχης. Τα καταστατικά των κομμάτων υπόκεινται σε αλλαγές και είναι πανεύκολο να θεσμοθετηθούν διαδικασίες επιλογής των υποψηφίων βουλευτών από τα μέλη και τους φίλους, κάτι, που σε σχέση με την σημερινή κατάσταση, πρόοδο θα σημάνει κι όχι πισωγύρισμα !

Πρόκειται, πάντως, για σημαντικό ζήτημα, για το οποίο θα γίνει μεγάλη συζήτηση και σίγουρα θα χρειαστεί κι άλλη ενασχόληση με τις πτυχές του…