ΦΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΗΣΙΕΣ !

Σκίτσο του Β. Χειρουβείμ

Παίρνει η µία κυβερνητική παρέα ένα µπιντόνι µε οικονοµικά βρωµόνερα και το δίνει στην επόµενη, που παίρνει τη θέση της κατόπιν εκλογών. Η τελευταία το παραδίδει πιο βαρύ στην επόµενη, κι αυτή στην επόµενη ακόµη πιο βαρύ. Αυτό συνεχίζεται για χρόνια. Κάποτε το µπιντόνι καταλήγει να είναι τόσο βαρύ, που ο τελευταίος παραλήπτης κυβερνητικός πρίγκιπας αδυνατεί να το µετακινήσει, παρά τις πολλές προσπάθειες που καταβάλλει.

Σωριάζεται λοιπόν εξουθενωµένος σ’ ένα πεζούλι βλαστηµώντας και ζητάει βοήθεια από περαστικούς, συµπατριώτες του και ξένους, χωρίς να παραλείπει να φωνάζει ότι οι τελευταίοι προκάτοχοί του φταίνε για τα µαύρα και ασήκωτα χάλια που αυτός τώρα κρατάει στα χέρια του. Πράσινοι και γαλάζιοι είναι έτοιµοι να πιαστούν στα χέρια. Τελικώς, ύστερα από πολλά βογκητά, ύβρεις και κατάρες των µεν προς τους δε, αποστέλλονται αεροπορικώς στην πρωτεύουσα ρωµαλέοι ευρωπαίοι αθλητές της άρσης βαρών που σηκώνουν το πελώριο µπιντόνι µε εντολές των προϊσταµένων τους να το ελαφρώσουν από τα βρωµόνερα.

Οι ντόπιοι πρίγκιπες, πασαλειµµένοι όπως πάντοτε µε βαριά αρώµατα, αλλά βρωµεροί και τρισάθλιοι πλέον, παραλαµβάνουν από τους ρωµαλέους ξένους, σκυφτοί µε τρεµάµενα χέρια, τα χαρτιά µε τις συνταγές που απαιτούνται για να µην τεθεί εκτός ελέγχου το κακό που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει µε ανεύθυνες, γελοίες και ασυνάρτητες πολιτικές πολλών ετών. Υποκλίνονται και µουρµουρίζουν λόγια ακατάληπτα. Το θέαµα προκαλεί ανατριχίλες στο κοινό.

Τα πράγµατα είναι απλά : Θυελλώδεις άνεµοι σαρώνουν τη χώρα. Τα οικονοµικά του κράτους έχουν γίνει πολτός, ο κίνδυνος µιας γενικής κατάρρευσης είναι ορατός, δίκαιοι και άδικοι πλήττονται από την πρωτοφανή κακοκαιρία, οι οικοδοµές τρίζουν. Ένα φαλιρισµένο κράτος είναι το τελικό προϊόν µιας πολιτικής 35 ετών που ασκήθηκε από τον κυβερνητικό δικοµµατισµό της χώρας. Τώρα µια Ελλάδα υπερδανεισµένη και ελλειµµατική, απόλυτα εξαρτηµένη από τον διεθνή δανεισµό βρίσκεται µοιραίως κάτω από τον αυστηρό οικονοµικό έλεγχο των οργάνων του µεγάλου ευρωπαϊκού οργανισµού στον οποίον η χώρα συµµετέχει ως ισότιµος εταίρος από το 1981.

Ανεύθυνες, αντιπαραγωγικές, αντιαναπτυξιακές, πελατειακές, δήθεν «φιλολαϊκές» και κοινωνικές «γαλαζοπράσινες» πολιτικές τσαλαπάτησαν τα οικονοµικά του κράτους, λεηλάτησαν εθνικούς πόρους, ασφαλιστικά ταµεία, γέµισαν καρκινώµατα τις δηµόσιες υπηρεσίες –θύµατα κι αυτές του πιο άγριου κοµµατισµού– ενθάρρυναν την αυθαιρεσία και την ανοµία στην ελληνική κοινωνία, και εντέλει έκαναν «ρόµπα» την πολιτική.

Από αυτές τις άθλιες πολιτικές και µέσα από διάφορα φεστιβάλ µίζας, σκάνδαλα και σκανδαλώδεις καταστάσεις, µοιράστηκαν εθνικοί πόροι σε ολίγους εκλεκτούς, αυξήθηκαν οι νεόπτωχοι, προέκυψαν νέοι νεόπλουτοι, φίλοι των κυβερνήσεων όλοι τους, και γεννήθηκε µια δικοµµατική τάξη άξεστων πολιτικών και κρατικών πριγκίπων της πολυτέλειας και της καλοπέρασης.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

 

Με ρηµαγµένα τώρα τα δηµόσια οικονοµικά της χώρας τίθεται θέµα ενός σχήµατος εξόδου της από την πρωτοφανούς εντάσεως κρίση. Αναπόφευκτα, οι σχετικές συνταγές αναζητούνται µέσα από τους µηχανισµούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού η Ελλάδα είναι µέλος της, έχει υπογράψει την –ιστορικής σηµασίας για τα οικονοµικά πράγµατα της Ευρώπης, όσο και σκληρά νεοφιλελεύθερη– Συνθήκη του Μάαστριχτ, έχει υπογράψει το Σύµφωνο Σταθερότητας εισερχόµενη στη ζώνη του ευρώ. Οι κοινοτικοί υπάλληλοι που πραγµατοποιούν οικονοµικούς ελέγχους στην Αθήνα, προκαλώντας την αντιπάθεια πολλών και διαφόρων εδώ, δεν είναι παρά υπάλληλοι της Κοµισιόν που ανήκουν σε όλες τις χώρες-µέλη µισθοδοτούµενοι από τον κοινοτικό προϋπολογισµό. Μπορεί να είναι σκληρό το διεθνές σφυροκόπηµα της Ελλάδας (πράγµατι «παραδειγµατικά» πλήττεται η χώρα από τα κέντρα της Ε.Ε.), µπορεί να είναι «πονηρή» η συµπεριφορά των διεθνών οίκων οικονοµικής αξιολόγησης (γεµάτων από «αστέρες» της συµφοράς που χαµπάρι δεν πήραν τι γίνεται το 2008) και του διεθνούς τραπεζικού συστήµατος, που απλώς µυρίζεται κέρδη από τον ακριβό δανεισµό προς τη χώρα µας, αλλά δεν είναι ούτε οι κοινοτικοί υπάλληλοι, ούτε η «κακιά» Κοµισιόν, ούτε οι ανελέητοι τραπεζίτες εκείνοι που ευθύνονται για το ότι επί δεκαετίες το ελληνικό «µοντέλο» στηρίχτηκε στη φρενιτώδη αύξηση των δηµοσίων δαπανών και στον διεθνή δανεισµό.

Δεν φταίει ο «διεθνής παράγοντας» αν οι τριτοκοσµικών αρωµάτων ελληνικές κυβερνητικές ηγεσίες δεν κατάλαβαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι εντός της ευρωζώνης πλέον, στο αυστηρό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των κανόνων του Συµφώνου Σταθερότητας, οι οικονοµικές υποχρεώσεις της Ελλάδας απαιτούσαν άλλες πολιτικές, που σε καµία περίπτωση δεν µπορούσαν να έχουν σχέση µε τις ανέµελες πολιτικές τού «δανείζοµαι και καλοπερνάω» του παρελθόντος, µε διαρκή διόγκωση των ελλειµµάτων, µε διαρκή µείωση των εσόδων, µε αυξηµένη φοροδιαφυγή, µε οικονοµικά σκάνδαλα και µε ασυναρτησίες και φαντασιώσεις περί «ισχυρής Ελλάδας» (ήδη καταχρεωµένης, µε τα ταµεία σε κακή κατάσταση και µε τα φέσια λόγω Ολυµπιακών Αγώνων µέχρι τους αστραγάλους). Και δεν φταίει βέβαια η Κοµισιόν αν κάθε τόσο οι οικονοµικοί εγκέφαλοι των ελληνικών κυβερνήσεων «διόρθωναν» άγαρµπα τα νούµερα και τα στατιστικά στοιχεία των δηµόσιων οικονοµικών για να τη βγάλουν καθαρή στις Βρυξέλλες. Ναι, η Κοµισιόν έκανε, είναι η αλήθεια, κάπως το κορόιδο µε τα ψεύτικα ελληνικά στοιχεία, προκειµένου να µπει και η Ελλάδα στην ευρωζώνη (έπρεπε να έχει ένα κάποιο µέγεθος το γκρουπ των συµµετεχόντων). Αλλά από ‘κει και πέρα, το πράγµα πήγε σχοινί-κορδόνι µε την κουκλίτσα Αθήνα να παριστάνει την πονηρή –ή την πονεµένη, όταν την έπιαναν στα πράσα και στα λαχανάκια Βρυξελλών.

Σκληρά και ανελέητα τα καλοπληρωµένα παιδιά της Κοµισιόν, έκαναν παρ’ όλ’ αυτά υποµονή –τους µπέρδεψε κάπου η κυβέρνηση Καραµανλή µε την «απογραφή» της και τις διαβεβαιώσεις της για «ήπια προσαρµογή» και λαµπρό µέλλον– είδαν στη συνέχεια να γίνεται πάλι «της παλαβής» µε τα δηµόσια οικονοµικά της Ελλάδας, να πέφτουν βροχή τα λάθος και τα ψεύτικα στοιχεία, και τότε µαστίγωσαν τον ταλαίπωρο Παπαθανασίου, προειδοποίησαν προεκλογικά την Αθήνα για τα πολύ σκληρά (πλέον) µέτρα που έπρεπε να πάρει, ήρθε και ο «λεφτά υπάρχουν» Γιώργος Παπανδρέου να ζητήσει «επαναδιαπραγµάτευση» µε την Κοµισιόν, οπότε οργισµένοι οι τεχνοκράτες της Ε.Ε. (από κοντά και οι υπάλληλοι του ΔΝΤ) µαστίγωσαν και τον Παπακωνσταντίνου, παραµέρισαν τα αστέρια της κυβέρνησης Παπανδρέου και τις ελληνικές στατιστικές, έπιασαν δουλειά για λογαριασµό τους και ο Θεός βοηθός πλέον... ΠΑΣΟΚ και Νέα Δηµοκρατία, καλό είναι να κάνουν «τουµπεκί» τώρα οι αγαπητοί µας. Να αφήσουν στην άκρη οι καλοπερασάκηδες τις υποκρισίες, το δήθεν ενδιαφέρον τους για τα βάσανα των αδύναµων κοινωνικών τάξεων (πολύ αργά τις θυµήθηκαν, αφού έως και τα ασφαλιστικά ταµεία τους λεηλάτησαν), διότι άφρονες οδήγησαν άοπλη την Ελλάδα στα πεδία των σκληρών κατανοµών της νεοφιλελεύθερης «παγκοσµιοποίησης» και του «Μάαστριχτ», διότι δικό τους έργο είναι αυτή η άθλια εθνική κατάσταση που διέλυσε τα οικονοµικά του κράτους, κατέστησε διάτρητο τον κοινωνικό ιστό, παρέδωσε αδύναµη τη χώρα στους ελέγχους των υπηρεσιών της Κοµισιόν και υποχρεώνει σήµερα έως και τη µεσαία αστική τάξη σε άγρια «λιτότητα» µε φόντο µια µαραµένη βιοµηχανία, µια συρρικνωµένη γεωργία, µια νεολαία σε απελπισία. Ένα πράγµα τούς µένει να κάνουν, αν το µπορούν βέβαια: να δουλέψουν εν σιωπή, σκληρά, η µεν κυβέρνηση για να σχεδιάσει πολιτικές για ορθολογισµό των δηµόσιων οικονοµικών, για αναδιοργάνωση του κράτους και για την παροχή αξιόπιστων, λειτουργικών κοινωνικών υπηρεσιών στους πολίτες, η δε αξιωµατική αντιπολίτευση να µελετήσει σοβαρά τα στοιχεία της σηµερινής εθνικής κατάστασης και να υποβάλει τις δικές της προτάσεις για την καλύτερη δυνατή αντιµετώπιση των προβληµάτων. Αν αυτό δεν γίνεται, οι δηµόσιες ρητορείες τους, οι υποσχέσεις τους, οι «κριτικές» και οι «αναλύσεις» τους στα µέσα ενηµέρωσης δεν θα είναι παρά επανάληψη παλαιότερων µπουρδολογιών και λόγια του αέρα.

Του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου, από τη ΓΑΛΕΡΑ