Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Α. ΣΑΜΑΡΑ !...

Σημειώσαμε στην προχθεσινή ανάρτησή μας, το ιδιαίτερο γεγονός των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προβλήματα, τα οποία, ως τώρα τουλάχιστον, είναι μεγαλύτερα και σοβαρότερα απ΄ εκείνα που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κυβερνάει, όμως και λαμβάνει σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα !
Τα συμβαίνοντα στο εσωτερικό της Ν.Δ., σχολιάζονται ευρέως και η υπάρχουσα κατάσταση επικρίνεται σφοδρά κι όχι μόνο από τους φίλα προσκείμενους στην Ντόρα Μπακογιάννη.
Ο Γιάννης Λούλης είναι μονίμως επικριτικός για την πολιτική Σαμαρά στη συγκυρία αυτή, αλλά δεν είναι ο μόνος. Οι δεξιοί σχολιαστές που τα ρίχνουν στη Ρηγίλλης, όλο και πολλαπλασιάζονται.

Ο Στάμος Ζούλας με άρθρο του στην «Καθημερινή» επισημαίνει πως «…Ν. Δ. διακατέχεται ξανά από τον πειρασμό να πει ένα ανώδυνο και ανεύθυνο όχι…», ενώ, ούτε λίγο, ούτε πολύ, την κατηγορεί για έλλειψη εναλλακτικής πρότασης και – το χειρότερο – πως επενδύει, για ν΄ αποκτήσει κομματικά οφέλη, στην κατάρρευση της χώρας !

Αξίζει να διαβάσει κανείς τις επόμενες γραμμές για να διαπιστώσει, μέσα από την άποψη ενός δεξιού αρθρογράφου, την πολιτική ελαφρότητα του Α. Σαμαρά :

«…Mε ποία προοπτική και με τι στόχο πολιτεύεται η Ρηγίλλης ; Το ερώτημα είναι καίριο. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαχειρίζεται σήμερα μια δεινή κρίση. Εξαιρουμένων εκείνων που ίσως έχουν αυτοσκοπό την εξουσία, ουδείς πολιτικός θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του σημερινού πρωθυπουργού. Τα λάθη που του καταλογίζει η Ν. Δ. αφορούν κυρίως δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινωδίες. Πέραν κάποιων διορθωτικών και γενικόλογων επισημάνσεων, εναλλακτική λύση ούτε υπάρχει, ούτε προτείνεται. >>>Διαβάστε τη συνέχεια...

»Ωστόσο, η πολιτική της Ν. Δ. σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η έγκριση της Συμφωνίας Στήριξης και- πιθανότατα- στο ασφαλιστικό, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα τα παραπάνω δεδομένα. Ο κ. Σαμαράς δείχνει να πολιτεύεται ωσάν να επίκειται η επάνοδος του κόμματός του στην εξουσία. Με τη συντόμευση του βίου της… οκτάμηνης Βουλής ή -το αργότερο- με τη λήξη της θητείας της. Εύλογα τίθεται το ερώτημα, πώς και υπό ποίες συνθήκες μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ιδίως όταν κατά την «ομαλότερη» 15ετία που προηγήθηκε, η εναλλαγή των δύο κομμάτων συντελέσθηκε έπειτα από δύο κυβερνητικές θητείες και ισάριθμες εκλογικές αναμετρήσεις.

»Προφανώς, λοιπόν, η επάνοδος της Ν. Δ. στην εξουσία μπορεί να επέλθει εξ αιτίας εκτάκτων γεγονότων. Οπως η ανατροπή της κυβερνήσεως λόγω ανεξέλεγκτης κοινωνικής αναταραχής ή ο καταλογισμός μιας πλήρους αποτυχίας της στις επόμενες εκλογές. Πρόκειται για δύο εκδοχές ζοφερές και απευκταίες για όλους, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης. Για τον απλούστατο λόγο ότι προϋποθέτουν την κατάρρευση της χώρας και όχι την ανάδειξη …σωτήρος…».