ΑΜΕΤΟΧΟΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΡΕΚΛΟΘΗΡΩΝ !...

Η ελληνική φούσκα που δημιουργήθηκε καθ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, ήρθε κι έσκασε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, γεμίζοντας τον τόπο, μ΄ όλο τον συρφετό των προβλημάτων, που έκρυβε μέσα της.

Αυτή η ώρα του λογαριασμού, που για χρόνια ολόκληρα, όλοι σιγοψιθύριζαν κι όλοι εξόρκιζαν και την έσπρωχναν προς το μέλλον, έφτασε, και το ντιν - νταν του ρολογιού της ιστορίας, μας ξεκούφανε !

Η γενικότερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, στην ύστερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, εξαφάνισε τη διεθνή ανοχή κατά της αεριτζίδικης Ελλάδας, ενώ η εγκληματική ανεπάρκεια της τελευταίας κυβέρνησης της Δεξιάς, έφτασε τα πράγματα στο απροχώρητο.

Ο Γ. Παπανδρέου αναλαμβάνοντας το ευθυνόμενο και συμμέτοχο στη δημιουργία της ελληνικής φούσκας, ΠΑΣΟΚ, πίστεψε, πως θα μπορούσε αρχίζοντας από τα κάτω, από τις εγγενείς αδυναμίες, τις κακές συνήθειες και τα κουσούρια, ν΄ αντιστρέψει την πορεία, πλην όμως, άλλα έφερε η παγκόσμια κρίση κι άλλα του κληροδότησε ο Καραμανλής !

Τότε ήταν που ο Γιώργος έκανε το μεγάλο λάθος και δεν διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε ένα καινούργιο κόμμα, δεν είπε στο λαό όλη την αλήθεια και δεν προκήρυξε νέες εκλογές με νέο προγραμματικό στόχο : τη σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία !...

Οι διασωστικές - πυροσβεστικές πολιτικές που απαιτήθηκαν από το 2010 και μετά, αμφισβητούνταν, ως ασύμβατες προς την ιστορία, τις ιδεολογικές και προγραμματικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ και αντιμετωπίστηκαν ως "προδοτικές", από ένα λαό ανημέρωτο, απροετοίμαστο και καλομαθημένο !...

Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση ο Παπανδρέου υποχρεώθηκε να εφαρμόσει άλλη στρατηγική, αφού βρέθηκε νάχει τη χειροβομβίδα στα χέρια και, μάλιστα, απασφαλισμένη !

Την κρισιμότητα της κατάστασης και την υπερεπείγουσα ανάγκη να ληφθούν δραματικές αποφάσεις και σκληρά περιοριστικά μέτρα, δεν την ενστερνίστηκαν, ούτε τα πολιτικά κόμματα, (για σειρά λόγων το καθένα...), ούτε ο λαός, αλλά ούτε η βάση, ακόμα και το στελεχιακό δυναμικό του ίδιου του ΠΑΣΟΚ.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Οι μεγάλες ευθύνες του Γ. Παπανδρέου, πέρα από το αρχικό μεγάλο λάθος, (τη μη δημιουργία νέου κόμματος και τη μη προσφυγή σε νέες εκλογές...), έγκεινται, ακριβώς, σ΄ αυτό : δεν κατάφερε να περάσει το ΠΡΟΒΛΗΜΑ και ως μέγεθος και ως κίνδυνο, στην κοινωνία, ευρύτερα. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως αυτό οφείλεται και στην αδράνεια και στην μετριότητα των συνεργατών του, (που έτσι είναι...), πάλι οι ευθύνες τον ίδιο, ως αρχηγό, βαρύνουν...

Βέβαια, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση η πρωτοποριακή συμβολή του πρώην πρωθυπουργού μας στη δημιουργία όλων αυτών των μηχανισμών και των διαδικασιών βοήθειας προς την Ελλάδα, (που σήμερα χαρακτηρίζονται μοναδικοί και ανεπανάληπτοι...), πλην όμως, η γενικότερη εξέλιξη της κρίσης και η ανεπάρκεια των δεξιών ηγετίσκων της Ε.Ε. όξυναν και επέκτειναν, αντί να περιορίσουν τα προβλήματα και χρειάστηκε, στην Ελλάδα, να γίνει η υπέρβαση.

Η καθοριστική συμβολή, όμως, του Παπανδρέου, στη συγκρότηση της κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, "χάθηκε" μέσα στον ορυμαγδό της κριτικής και της πολεμικής εναντίον του, απ΄ όλους όσους θίχτηκαν και θίγονται από τις πολιτικές έκτακτης ανάγκης που αναγκάστηκε να εφαρμόσει, (κι είναι πολλοί αυτοί, σχεδόν, όλοι μας...), οι ωφέλειες και οι θετικές επιδράσεις των οποίων θ΄ αργήσουν, να εμφανιστούν και να τις δικαιώσουν...

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες το κύριο και εθνικό καθήκον του Γιώργου Παπανδρέου, ως Προέδρου του μεγαλύτερου και πλειοψηφούντος κόμματος, είναι η στήριξη και η επιβοήθηση του έργου της κυβέρνησης Παπαδήμου, μέχρις ότου αυτό ολοκληρωθεί, αλλά, στη συνέχεια, δεν φαίνεται να έχει κανένα νόημα οποιαδήποτε συμμετοχή του στις διαδικασίες αντιπαράθεσης, είτε σε πολιτικό επίπεδο, είτε σε εσωκομματικό.

Το κυβερνητικό έργο του, όπως τονίστηκε, θα έχει μεσοπρόθεσμη απόδοση και δικαίωση, ενώ οι εσωκομματικές εξελίξεις οδηγούν σε νομοτελειακή διάσπαση και διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει κανένα λόγο να δώσει πρόσχημα και άλλοθι, στους μαθητευόμενους μάγους και τους αρρωστημένους καρεκλοθήρες, είτε της κυβερνητικής, είτε της κομματικής εξουσίας, για να κρύψουν τη μετριότητά τους ή να χρεώσουν τις συνέπειες των πρακτικών και της δραστηριότητά τους, σ΄ αυτόν.

΄Αοκνος συμπαραστάτης και ανεπιφύλακτος υποστηρικτής, λοιπόν, της κυβέρνησης Παπαδήμου, που ο ίδιος, με κόπο και θυσίες, δημιούργησε, πολιτικά παρών και δρών, αλλά αμέτοχος από τις μετέπειτα εξελίξεις, στο βαθμό που αυτές καθορίζονται από φορείς κοντόφθαλμων, ιδιοτελών και επικίνδυνων αντιλήψεων, σχεδίων και πρακτικών.

΄Αλλωστε αυτές οι εξελίξεις θα είναι βραχύβιες και απόλυτα μεταβατικές !...