ΝΑΙ, ΜΕΝ, ΑΛΛΑ !...

Στο καταστάλαγμα όλων των συζητήσεων, αναλύσεων και εκτιμήσεων για τα αίτια και τους υπεύθυνους της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης, η πολιτική και οι πολιτικοί τοποθετήθηκαν σε περίοπτη (αρνητικά) θέση. Ούτε και οι ίδιοι δεν τολμούν να θεωρήσουν την …ετυμηγορία, λαθεμένη ή άδικη…
Βέβαια, όπως σ΄ όλα τα πράγματα, η ισοπέδωση και οι γενικεύσεις, με τις σκοπιμότητες που κρύβουν, καθίστανται επικίνδυνες γι΄ αυτό καθεαυτό το πολίτευμα της Δημοκρατίας, πλην όμως οι «αμετανόητοι νοσταλγοί» ολοκληρωτικών καταστάσεων, δεν παύουν ν΄ αποτελούν την αισχρή μειοψηφία στο λαό και την κοινωνία.

Οι φορείς της πολιτικής, συλλογικοί και πρόσωπα, έχουν, εδώ και καιρό, συνειδητοποιήσει το κλίμα και την άποψη που επικρατεί στη χώρα και τους πολίτες της, γι αυτό κι έχουν αποβάλλει – τουλάχιστον δημόσια – το τουπέ και το ύφος, που για χρόνια τους συνόδευαν και τους χαρακτήριζαν. Τώρα, για το αν συμβαίνει το ίδιο και στο παρασκήνιο και, κυρίως, στη δράση και την πράξη, εκεί τα πράγματα δεν παρουσιάζονται τόσο ξεκαθαρισμένα και αποκαθαρισμένα, μιας και δεν είναι λίγες οι «στραβές» περιπτώσεις, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, κάθε τόσο.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Με μια σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο κανόνων λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, θεσμοθετώντας διαδικασίες και μέτρα, που θα προσδίδουν μεγαλύτερη διαφάνεια στη δραστηριότητά τους και, ταυτόχρονα, θα δίνουν τη δυνατότητα στον πολίτη να ενημερώνεται και να ελέγχει την πορεία τους, την χρηματοδότησή τους, τις δαπάνες τους, αλλά και τα έσοδά τους, καθώς και τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Σε συνδυασμό με τις αλλαγές που προωθούνται στο θέμα της ασυλίας των βουλευτών, αλλά και της ευθύνης των ασκούντων κυβερνητικό έργο, μπορεί να υποστηριχθεί πως γίνονται βελτιωτικά βήματα, προς την κατεύθυνση ικανοποίησης αρκετών από τα λαϊκά αιτήματα, σ΄ αυτόν τον τομέα.

Η διστακτικότητα στην …πλέρια αναγνώριση των κυβερνητικών προσπαθειών και η επιφυλακτικότητα προσέγγισης του όλου ζητήματος, έχει να κάνει με τις πολλές θολές πτυχές του, σπουδαιότερες των οποίων είναι η μη προηγηθείσα κάθαρση του παρελθόντος, καθώς και η υπάρχουσα δυσπιστία του λαού και της κοινωνίας, απέναντι στις κινήσεις ενός πολιτικού δυναμικού (κυβέρνησης, κομμάτων και προσώπων), του οποίου η αναξιοπιστία, λόγω των πολιτικών εφαρμογών ή προτάσεων και στάσεων, είναι στο υψηλότερο σημείο από ποτέ !