Ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει στις αρχές (προς το μέσον) του 2010 η κυβέρνηση κι ο Γ. Παπανδρέου, στη συνομολόγηση του μνημονίου συμ-φωνίας για τη λήψη των 110 δισ. Ευρώ, προσπαθεί να το κάνει τώρα και ειδικότερα, μέσα στο α΄ τρίμηνο του 2011. Ουσιαστικά, πρόκειται, για τη διαπραγμάτευση των όρων χορήγη-σης αυτού του δανείου από τη τρόϊκα, (Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ), μιας κι αυτή δεν έγινε καν, το Μάϊο του περασμένου χρόνου, επειδή δεν υπήρχαν, ούτε οι προϋποθέσεις, ούτε οι δυνατότητες, για κάτι τέτοιο.
Πέρα από τις γενικότητες, τις ωραιοποιήσεις, τους αφορισμούς και τους κουτσαβακισμούς, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι το γεγονός, πως εκείνο τον καιρό η ξεμοναχιασμένη και δακτυλοδεικτούμενη Ελλάδα είχε απόλυτη ανάγκη των 110 δισ. προκειμένου ν΄ αποφύγει την άμεση χρεοκοπία και το όλο κλίμα δεν επέτρεψε οποιαδήποτε, σοβαρή, αντίσταση και αντίλογο.
Τώρα, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, ο Γ. Παπανδρέου έχει, εν πολλοίς, επιβεβαιωθεί στις επισημάνσεις του, (που ακούγονταν ως φωνή στην έρημο…), για κρίση, γενικότερα, ευρωπαϊκή κι όχι, μόνο, ελληνική και υπάρχουν δύο – τουλάχιστον – εξελίξεις, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ μιας, προς το ηπιότερο, διαμόρφωσης των όρων του δανείου των 110 δισ. €.
Κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης ακολούθησαν ή είναι έτοιμες ν΄ ακολουθήσουν, το δρόμο της Ελλάδας, κάτι που φαντάζει, ως ενσάρκωση του εφιαλτικού σεναρίου του ντόμινου της κρίσης κι από την άλλη, η «πέτρα του σκανδάλου», η αναξιόπιστη Ελλάδα, κατάφερε να πετύχει στο 2010 – έτσι όπως το πέτυχε, με σκληρά μέτρα λιτότητας, που έθιξαν, κυρίως, τους εργαζόμενους – τη μείωση του ελλείμματός της σε ποσοστό μεγαλύτερο κι από τον στόχο του σκληρού και άτεγκτου μνημονίου !
Πέρα από τις γενικότητες, τις ωραιοποιήσεις, τους αφορισμούς και τους κουτσαβακισμούς, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι το γεγονός, πως εκείνο τον καιρό η ξεμοναχιασμένη και δακτυλοδεικτούμενη Ελλάδα είχε απόλυτη ανάγκη των 110 δισ. προκειμένου ν΄ αποφύγει την άμεση χρεοκοπία και το όλο κλίμα δεν επέτρεψε οποιαδήποτε, σοβαρή, αντίσταση και αντίλογο.
Τώρα, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, ο Γ. Παπανδρέου έχει, εν πολλοίς, επιβεβαιωθεί στις επισημάνσεις του, (που ακούγονταν ως φωνή στην έρημο…), για κρίση, γενικότερα, ευρωπαϊκή κι όχι, μόνο, ελληνική και υπάρχουν δύο – τουλάχιστον – εξελίξεις, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ μιας, προς το ηπιότερο, διαμόρφωσης των όρων του δανείου των 110 δισ. €.
Κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης ακολούθησαν ή είναι έτοιμες ν΄ ακολουθήσουν, το δρόμο της Ελλάδας, κάτι που φαντάζει, ως ενσάρκωση του εφιαλτικού σεναρίου του ντόμινου της κρίσης κι από την άλλη, η «πέτρα του σκανδάλου», η αναξιόπιστη Ελλάδα, κατάφερε να πετύχει στο 2010 – έτσι όπως το πέτυχε, με σκληρά μέτρα λιτότητας, που έθιξαν, κυρίως, τους εργαζόμενους – τη μείωση του ελλείμματός της σε ποσοστό μεγαλύτερο κι από τον στόχο του σκληρού και άτεγκτου μνημονίου !
Στα πλαίσια, λοιπόν, του πακέτου μέτρων για τη ριζική αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» στην Ε.Ε. η πλευρά της Ελλάδας, αναπτύσσοντας συνεργασίες και υποβάλλοντας απανωτές προτάσεις, προσπαθεί να ελαφρύνει τα βάρη ζητώντας επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δισ. μείωση του επιτοκίου του 5% και την αλλαγή του status quo στο διεθνές παιχνίδι, με την έκδοση ευρωομολόγων.
Οι επιδιώξεις αυτές της ελληνικής κυβέρνησης κονταροχτυπιούνται με τον πυρήνα των σκληρών απόψεων, που εκφράζει, κυρίως, η Γερμανία και που στην περίπτωση, κατά την οποία αποδέχονταν τα παραπάνω, θα τα συνόδευε με αυστηρότερα δημοσιονομικά κριτήρια και δραστικότερα μέτρα προσέγγισής τους, δηλαδή μέτρα λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης.
Υπάρχουν, ήδη, αναλυτές, που επιχειρώντας ν΄ απαντήσουν στο ερώτημα, τι θάναι πιο σκληρό για μια χώρα με προβληματική οικονομία, η συνέχιση της έκθεσής της στις ορέξεις και τα παιχνίδια, των ονομαζόμενων αγορών ή η υπαγωγή της στους κανόνες και τις επιταγές που θα διαμορφώσει το νέο ευρωπαϊκό πακέτο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, απαντούν το …δεύτερο !
Η διαμόρφωση σκηνικού αντίστοιχου του παροιμιώδους «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», είναι εμφανέστατη, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί στην αναπόληση και την προσφυγή και σ΄ άλλες παροιμίες και γνωμικά του τύπου «ο Θεός να βάλει το χέρι του…», με την επισήμανση, βέβαια, πως στην πολιτική «Θεός» σημαίνει «λαός» !...
Οι επιδιώξεις αυτές της ελληνικής κυβέρνησης κονταροχτυπιούνται με τον πυρήνα των σκληρών απόψεων, που εκφράζει, κυρίως, η Γερμανία και που στην περίπτωση, κατά την οποία αποδέχονταν τα παραπάνω, θα τα συνόδευε με αυστηρότερα δημοσιονομικά κριτήρια και δραστικότερα μέτρα προσέγγισής τους, δηλαδή μέτρα λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης.
Υπάρχουν, ήδη, αναλυτές, που επιχειρώντας ν΄ απαντήσουν στο ερώτημα, τι θάναι πιο σκληρό για μια χώρα με προβληματική οικονομία, η συνέχιση της έκθεσής της στις ορέξεις και τα παιχνίδια, των ονομαζόμενων αγορών ή η υπαγωγή της στους κανόνες και τις επιταγές που θα διαμορφώσει το νέο ευρωπαϊκό πακέτο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, απαντούν το …δεύτερο !
Η διαμόρφωση σκηνικού αντίστοιχου του παροιμιώδους «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», είναι εμφανέστατη, γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί στην αναπόληση και την προσφυγή και σ΄ άλλες παροιμίες και γνωμικά του τύπου «ο Θεός να βάλει το χέρι του…», με την επισήμανση, βέβαια, πως στην πολιτική «Θεός» σημαίνει «λαός» !...
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου