Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΚΟΥΡΣΑ ΑΝΤΟΧΗΣ !...

Φρόντισαν, από νωρίς, να προσδώσουν στο 2011 τα χαρακτηριστικά ενός επερχόμενου χρόνου – μαρτυρίου. Μεθόδευσαν την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού, έτσι ώστε ο μέσος πολίτης να βρίσκεται σε αναμονή, τουλάχιστον, του …ανασκολοπισμού του : πρέπει ν΄ αλλάξουμε !
- Πάλι κι ακόμα ;
-΄Ελα, τώρα, αυτά του 2010 δεν ήταν τίποτα !...

Στο όνομα της «Αλλαγής» πόσα και πόσα δεν έχουν γίνει, πόσα και πόσα δεν έχει πει και δεν έχει κάνει το πολιτικό προσωπικό, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά παγκόσμια : «CHANGE» κι όποιον πάρει ο χάρος !...

Ν΄ αλλάξουμε, ναι, να τ΄ αλλάξουμε όλα, να κάνουμε μια καινούργια αρχή, σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν πόλη, σαν χώρα. Αλλά πως και προς τα πού ; Ποιος καθορίζει την κατεύθυνση και ποιοι ορίζουν το πώς και το από πού ;

΄Εχουμε χρέη και υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας, ναι, και πρέπει να βρούμε τρόπους να τα …βρούμε μαζί τους, έχουμε, όμως όνειρα και οράματα, ως χώρα, ως λαός., που συνιστούν μια πορεία στο άμεσο και – κυρίως – στο απώτερο μέλλον.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν οι δύο πορείες, οι δύο επιδιώξεις, αυτή των δανειστών και των εκπροσώπων τους κι αυτή της Ελλάδας, η Εθνική, ταυτίζονται, τόσο στα ενδιάμεσα περάσματα, όσο και στους τελικούς προορισμούς.

Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, είχε και έχει συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση, για τη νέα πορεία της χώρας και με βάση αυτή, κέρδισε το 2009, τις εκλογές : ν΄ αλλάξουμε, παντού και σ΄ όλα !...

Περίπου στην αφετηρία της κούρσας κι αφού είχε ακουστεί το «έτοιμοι», προέκυψε η Τρόϊκα και το πιστόλι του αφέτη, βρέθηκε να σημαδεύει τον κρόταφο του «αθλητή» : θα σας αλλάξουμε τα πάντα !...

Τι γίνεται, λοιπόν ; Πως διαπλέκονται και πως συνδιαμορφώνονται οι προς τους δανειστές υποχρεώσεις μας και οι εθνικές επιδιώξεις μας, οι οποίες, σαφώς, εμπεριέχουν το λαϊκό συμφέρον, την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική δικαιοσύνη ;
Το 2010 κύλισε με πολιτικές και μέτρα, τελείως, αποκλειστικά και βίαια επιβληθέντα, από τους τροϊκανούς. Η Ελλάδα βορά, στις ορέξεις, τους πειραματισμούς και τις εφαρμογές της κάστας των πιο άτεγκτων φορέων της πιο σκληρής, αμοραλιστικής έκδοσης του νεοφιλελευθερισμού. Ο ελληνικός λαός μπροστά σε μια πρωτοφανή, ληστρική επέλαση, σ΄ όλα τα δεδομένα του, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, στριμωγμένος στη γωνία, έρμαιο των ασταμάτητων σεναρίων, που περιγράφουν «σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς».
Η κυβέρνηση αιχμάλωτη, σε μια ερμαφρόδιτη κατάσταση αιχμαλωσίας (τραβάτε με κι ας κλαίω…), παραδομένη πλήρως στη μνημονιακή φράση «…αν χρειαστεί, θα παρθούν και επί πλέον μέτρα !...) και συμβιβασμένη με ό, τι ήθελε προκύψει στην, κάθε, τριμηνιαία έκδοση του μνημονίου, που οι τροϊκανοί σερβίρουν στον Παπακωνσταντίνου !

Σ΄ αυτό το μοτίβο, έχει προγραμματιστεί, δυστυχώς και η διέλευση του 2011, με τον αθλητή – λαό σε μια ιδιότυπη κούρσα αντοχής να τρέχει, έχοντας από δίπλα του τον …αφέτη, με το πιστόλι του να τον σημαδεύει, συνέχεια !

Ο πιο σοβαρός λόγος για ν΄ αφοπλιστεί αυτός ο καριόλης, δεν είναι η ανάγκη να γίνει η «κούρσα», με περισσότερη άνεση και ελευθερία κινήσεων και μεθόδων, αλλά το γεγονός πως το σημείο του τερματισμού, μετακινείται κάθε τόσο και κατά το δοκούν, όλο και μακρύτερα, ενώ ο κίνδυνος να πατηθεί η σκανδάλη είναι, ανά πάσα στιγμή, υπαρκτός !...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λογοπλόκε έχεις ωραίο blog με εύστοχα σχόλια, αν και διαφωνούμε σε αρκετά σημεία, όπως έχω σχολιάσει κατά καιρούς, και γι' αυτό σου εύχομαι καλή χρονιά και καλή δύναμη και συνέχεια στο blog σου.

ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ είπε...

Ευχαριστώ, καλή χρονιά νάχουμε, κόντρα στις προβλέψεις !

ακυβέρνητος είπε...

Θυμάμαι πριν από καμιά 25αριά χρόνια που δούλευα σε εργοστάσιο κατασκευής υποδημάτων στη γραμμή παραγωγής, ήρθε πάνω από το κεφάλι μου το αφεντικό (ένα από αυτά) και με ρώτησε: «Πόση ώρα θέλεις στη μηχανή σου για να τελειώσεις ένα ζευγάρι;» Του απάντησα «περίπου 1,5 λεπτό». «Άρα (συνέχισε) για 10 ζευγάρια θέλεις ένα τέταρτο. Συνεπώς για τα 300 …». Δεν τον άφησα να ολοκληρώσει αυτό που πήγαινε να πει και του απάντησα ότι «εδώ ισχύει ότι και στο τρέξιμο. Αν ο αθλητής θέλει 10 δεύτερα για τα 100 μέτρα, δεν σημαίνει ότι για το χιλιόμετρο θέλει 100 δευτερόλεπτα. Φυσιολογικά επέρχεται και η κούραση και είναι αδύνατο να αποδίδεις συνέχεια, όπως μια μηχανή». Δεν του άρεσε η απάντηση, πρόβλημά του. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήμουν αποδεδειγμένα ο ταχύτερος, δεν μπορούσε να βρει καλύτερον να με αντικαταστήσει, απλά έπρεπε να μου δείξει ποιος είναι το αφεντικό.

Αυτά θυμήθηκα με τον αθλητή και τον αφέτη. Όσο και να τρέξουμε και παγκόσμιο ρεκόρ να κάνουμε (για εκεί το πάμε) ο αφέτης από δίπλα θα μας σημαδεύει λέγοντας ότι μπορούμε και ταχύτερα.

Καλή χρονιά να έχεις, με υγεία, αγάπη και ευτυχία.