ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ Ο ΝΟΤΟΣ !...

Η συρρίκνωση της ανεργίας στη Γερμανία και η εκτόξευσή της στην Ισπανία που επέλεξαν να προβάλουν χθες οι Financial Times δεν είναι μια κακή συγκυρία που οφείλεται στην εφαρμογή εκτάκτων μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας στις χώρες του νότου της Ευρωζώνης, μέτρων που όποια τροπή και αν πάρει η διαχείριση της κρίσης στην Ε.Ε. θα έχουν εγκλωβίσει τις χώρες αυτές σε μια μακροχρόνια ύφεση και ανέχεια.

Πρόκειται για την πολλοστή φορά επιβεβαίωση της διαπίστωσης ότι η νομισματική ένωση ακόμη και στην πιο ολοκληρωμένη μορφή της, ακόμη και όταν συνοδεύεται από πολιτική ένωση δεν εγγυάται την απάλυνση και πολύ περισσότερο τον εκμηδενισμό των περιφερειακών αποκλίσεων.

Σήμερα ο νότος της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας που υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας των Εξι το 1957 ζει τη διάψευση του οράματος της σύγκλισης με το βορρά, ενώ η διάρκεια της δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής και οι κοινωνικές και πολιτικές της επιπτώσεις θα κρίνουν αν θα διαψευσθεί και το άλλο σκέλος του ευρωπαϊκού οράματος- στοιχήματος της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας μετά το 1974 ότι δηλαδή η ευρωπαϊκή επιλογή εγγυάται κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.

Η αδυναμία των προγραμμάτων δημοσιονομικής εξυγίανσης σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία να πετύχουν τη ζητούμενη συρρίκνωση των ελλειμμάτων αποδεικνύει ότι πέραν των ιδιαιτεροτήτων και παθογενειών της κάθε μιας χώρας ξεχωριστά, η συνταγή πάσχει συνολικά, αφού στο όνομα της εναρμόνισης ποσοστών βαθαίνει όσο ποτέ η απόκλιση από το βορρά.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Τα όσα καταγράφονται ως αποτελέσματα στην Αθήνα, τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη νομιμοποιούν την υπόθεση ότι παρόμοια θα είναι και τα αποτελέσματα του πακέτου δημοσιονομικών περικοπών που πρόσφατα υιοθέτησε η κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία, μια χώρα που μπορεί να θεωρηθεί εμβληματική περίπτωση για δύο λόγους που αναφέρονται ο πρώτος στο πρόσφατο και ο δεύτερος στο απώτερο ιστορικό παρελθόν:

Παρά το γεγονός ότι η Ιταλία προσυπέγραψε τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957 δεν φαίνεται να είχε κατοχυρώσει κεκτημένο σύγκλισης με το βορρά που να την διαφοροποιεί ουσιαστικά από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία που προσχώρησαν στην Ε.Ε. το 1981 η πρώτη και το 1986 οι δύο άλλες. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι με την ακολουθούμενη σήμερα συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης η Ιταλία εναρμονίζεται προς τα κάτω με τον υπόλοιπο νότο της Ευρωζώνης.

Αν η κυβέρνηση Μόντι χαίρει της εμπιστοσύνης των Μέρκελ-Σαρκοζί που επικοινωνιακά προσπαθούν να διαφοροποιήσουν τη Ρώμη από τους υπόλοιπους προβληματικούς, οι αγορές πράττουν το αντίθετο -όπως εύστοχα τόνισε χθες ο πρώην υπουργός Οικονομικών Τρεμόντι- απαιτώντας το απαγορευτικό επιτόκιο 7% για τα δεκαετή ιταλικά ομόλογα.

Η ιταλική ενοποίηση λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα μπορεί σήμερα να διαβαστεί ως απαισιόδοξη προαναγγελία της σημερινής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Ο νότος έχασε την ανταγωνιστικότητά του και βούλιαξε στην ύφεση, στον παρασιτισμό των επιδοτήσεων του βορρά, η μαύρη οικονομία κυριάρχησε και για να υλοποιηθεί η αγγλική παροιμία «Να προστεθεί η προσβολή στην πληγή» (To add insult to injury) στο Μιλάνο και στο Τουρίνο κυριαρχούσε η απαξίωση και η περιφρόνηση για τη Νάπολη και το Παλέρμο.

Οι πολίτες του Βασιλείου των Δύο Σικελιών που πίστεψαν ότι η ένωση με το βορρά θα έφερνε ευημερία και ευνομία άρχισαν να βλέπουν σαν μόνη επιλογή επιβίωσης τη μαζική μετανάστευση στις ΗΠΑ.

Προς διπλή διάψευση ;

Σήμερα ο Νότος της Ευρωζώνης ζει τη διάψευση του οράματος της σύγκλισης με το βορρά, ενώ η διάρκεια της δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής και οι κοινωνικές και πολιτικές της επιπτώσεις θα κρίνουν αν θα διαψευσθεί και το άλλο σκέλος του ευρωπαϊκού οράματος - στοιχήματος ότι δηλαδή η ευρωπαϊκή επιλογή εγγυάται κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.

Γ. Καπόπουλος