ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΟ !...

Ισπανική υποχώρηση, ιταλικό αδιέξοδο και προαναγγελία κλυδωνισμών για την Ευρωζώνη το Σεπτέμβριο, κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την κατάσταση πραγμάτων πριν καν κλείσουν δύο εβδομάδες από τη Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου:

- Στη Μαδρίτη, ο Θαπατέρο έκανε ό,τι μπορούσε για να στείλει μήνυμα αποφασιστικότητας για τη διαχείριση της κρίσης. Προκήρυξε πρόωρες εκλογές για τις 20 Νοεμβρίου, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα, Σοσιαλιστές και Λαϊκό Κόμμα, θα παρουσιάσουν δύο διαφορετικές συνταγές σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης μοιάζει να έχει προεξοφληθεί υπέρ του Λαϊκού Κόμματος, ο ηγέτης του οποίου προαναγγέλλει μέτρα σοκ με υψηλό κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Προφανώς ο πρωθυπουργός της Ισπανίας κατανόησε ότι όσο περνά ο καιρός τόσο θα αυξάνεται το κόστος για το διάδοχό του Ρουμπαλκάμπα, αλλά και τόσο θα αυξάνονται οι πιέσεις των αγορών.

- Στη Ρώμη, η σωτηρία της χώρας δεν μπορεί να απαντηθεί με την αποχώρηση του Μπερλουσκόνι, ο οποίος προφανώς βλέπει την παραμονή του στην πρωθυπουργία ως συνώνυμη με την ασυλία του από μία ομοβροντία δικαστικών διώξεων. Η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικού συστήματος, καθώς η δικομματική σταθερότητα που υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε η Δεύτερη Δημοκρατία απεδείχθη ακυβερνησία, πρώτα με την Κεντροαριστερά και τώρα με τον Μπερλουσκόνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσδοκία ανατροπών δεν αφορά τον Καβαλιέρε, αλλά τον υπουργό Οικονομικών Τρεμόντι, ενδεχόμενη παραίτηση του οποίου θα σημάνει και το επίσημο τέλος της πρόσβασης της Ιταλίας στις αγορές.

Είναι πλέον σαφές ότι η Ιταλία υποσκέλισε την Ισπανία ως επόμενος κρίκος του ντόμινο δημοσιονομικής κρίσης. Η Μαδρίτη υποχώρησε, ενώ η Ρώμη βρίσκεται μπροστά σε ένα διπλό εσωτερικό αδιέξοδο:

Η διαμόρφωση, χωρίς προσφυγή στις κάλπες, μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα αναλάμβανε το κόστος σκληρών μέτρων μοιάζει περισσότερο με ευχή και με ζητούμενο παρά με πραγματική προοπτική. Αν στην Ισπανία οι πρόωρες εκλογές καταγράφηκαν ως μέρος της λύσης του προβλήματος, στην Ιταλία είναι βέβαιο ότι θα αξιολογηθούν ως παράγων περιπλοκής.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

- Αν το Σεπτέμβριο η Ρώμη αντιμετωπίσει κρίση δανεισμού, η απάντηση που θα απαιτηθεί από πλευράς Ευρωζώνης ξεπερνά τη βούληση και πιθανόν και τη δυνατότητα της κυβέρνησης Μέρκελ: Δεν αρκεί ούτε ο πολλαπλασιασμός των εγγυήσεων του Προσωρινού Μηχανισμού EFSF, ούτε η δυνατότητα για προληπτικές παρεμβάσεις που αποφασίσθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής.

Κρίση δανεισμού για την Ιταλία σημαίνει άμεση στοχοποίηση της Γαλλίας:

Πρώτον, γιατί το Παρίσι θα επωμισθεί τη συνεισφορά της Ρώμης και της Μαδρίτης στις εγγυήσεις του Προσωρινού Μηχανισμού μαζί με το Βερολίνο, μία εξέλιξη που θα σημάνει -αν δεν έχει ήδη προηγηθεί- την απώλεια της βαθμολόγησης ΑΑΑ της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

Δεύτερον, γιατί το γαλλικό τραπεζικό σύστημα είναι εκτεθειμένο στο ιταλικό δημόσιο χρέος με ομόλογα, το συνολικό ύψος των οποίων ξεπερνά τα 350 δισ. ευρώ.

Τα παραπάνω τα γνωρίζουν πολύ καλά οι ηγεσίες της Ευρωζώνης που το βράδυ της 21ης Ιουλίου προσπαθούσαν να πείσουν κοινή γνώμη και αγορές ότι η συμμετοχή ιδιωτών αφορά κατ' εξαίρεση την Ελλάδα.

Στην προσπάθειά τους να ηρεμήσουν τις αγορές ομολόγησαν εμμέσως πλην σαφώς ότι πλην της καλύτερης διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έχουν να πουν τίποτε για την Ισπανία και την Ιταλία.

Από τη Ρώμη στο Παρίσι
Αν το Σεπτέμβριο η Ρώμη αντιμετωπίσει κρίση δανεισμού, η απάντηση που θα απαιτηθεί από πλευράς Ευρωζώνης ξεπερνά τη βούληση και πιθανόν και τη δυνατότητα της κυβέρνησης Μέρκελ. Κρίση δανεισμού για την Ιταλία σημαίνει άμεση στοχοποίηση της Γαλλίας.

Του Γ. Καπόπουλου από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ