ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΟΥΛΟΥΡΗ, ΜΕΣΑ ΣΟΥ !...

Στην Σλοβάκικη παραμυθολογία υπάρχει ένα αγοράκι που τον έλεγαν Nikolai. Ο Nikolai ήταν γενικά φοβητσιάρης, αλλά πάντα προσπαθούσε να ξορκίσει τους φόβους του προσπαθώντας να συμφιλιωθεί μαζί τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Είχε πάντα μαζί του ένα καθρεφτάκι και όποτε φοβόταν, κοιτούσε τον εαυτό του για να συμφιλιωθεί με την έκφραση που έβγαζε. Έτσι, όταν το βράδυ άκουγε ένα ουρλιαχτό λύκου να έρχεται απ’έξω, φορούσε ένα μπουρνούζι και πήγαινε όσο πιο κοντά στο παράθυρο μπορούσε. Τρεμάμενος από φόβο μεν, αλλά ελαφρώς εκστασιασμένος από την πληθώρα συναισθημάτων που βίωνε κοίταζε το καθρεφτάκι αποδεχόμενος αυτό που έβλεπε. Ο Nikolai τελικά δεν κατάφερνε να σταματήσει να φοβάται, έτσι αποδέχτηκε ότι μια ζωή θα είναι φοβητσιάρης, αλλά και ότι μπορεί να απολαμβάνει αυτά που βιώνει ξορκίζοντας τους φόβους του.

Ο Nikolai μού ήρθε στο μυαλό τις τελευταίες μέρες, στο περιστατικό με τον Κίμωνα Κουλούρη και την αντιμετώπισή του από την ευρύτερη κοινωνία. Δύο ημέρες τώρα, ένα συμβάν χαρακτηριστι-κού «Ελληναρισμού» (παραβίαση νόμου κατά συρροή, ψύχωση του «ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε», δημόσια γελοιότητα και ξεπεσμός χωρίς κυρώσεις, κλπ), όχι μόνο παίζει συνεχώς στα ΜΜΕ, αλλά είναι και ιδιαίτερα αγαπητό στον δημόσιο διάλογο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Η αλήθεια είναι ότι εκτός από την γενικότερη κατακραυγή που ξεσήκωσε η συμπεριφορά του εν λόγω ανθρωπάριου, αναγνωρίσαμε το όλο σκηνικό με μία οικειότητα. Η συμπεριφορά του Ελληναρά οδηγού που παραβιάζει το κόκκινο, του «ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε», του ανεύθυνου γονέα που μεταδίδει την δική του σαπίλα στα παιδιά του απερίσκεπτα, του τύπου, που στο τέλος θα τη βγάλει καθαρή, και που οδηγάει τη «Μερσεντέ» του με καμάρι λες και συμβολίζει τα επιτεύγματά του, μάς είναι γνωστή και οικεία. Οι συμπεριφορές αυτές είναι συνέχεια τριγύρω μας και πλήρως εναρμονισμένες με τα βιώματα της καθημερινότητάς μας.

>>>Διαβάστε τη συνεχεια...

Κοιτάζοντας τον ξεπεσμό και τα καμώματα του Κουλούρη, γεμίζουμε με οργή. Όχι όμως επειδή έκανε το ανήκουστο, αλλά επειδή έκανε το κοινό. Στο πρόσωπο του Κουλούρη βλέπουμε τον καθημερινό διπλανό μας. Και επειδή πρέπει καθημερινά να επιβιώνουμε σωματικά και ψυχικά εν μέσω τέτοιων συμπεριφορών, για να τις συνηθίσουμε έχουμε μάθει να τις «βάζουμε κάτω από το χαλάκι». Περιστασιακά, όταν τις βλέπουμε σε ένα δημόσιο πρόσωπο ή σε ένα συμβάν που λαμβάνει τέτοιες διαστάσεις, ξεσπάμε.

Το ρητό λέει ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Στην Ελλάδα κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Η χώρα αυτή «κρεμάει» τους ανθρώπους της, και όλοι οι υπόλοιποι μιλάμε για το σκοινί προσπαθώντας να ξορκίσουμε το κακό. Ωρύονται τα διεφθαρμένα ΜΜΕ για τη διαφθορά. Ωρύονται οι φοροφυγάδες για την φοροδιαφυγή. Ωρύονται οι πολιτικοί για την πολιτική. Εν τέλει ωρύονται όλοι για όλους. Δεν είναι ο Κουλούρης που μας χαλάει, αλλά ο Κουλούρης που ξέρουμε ότι κρύβουνε μέσα τους οι περισσότεροι από εμάς, και που στο τέλος παρά την οποιαδήποτε «Ελληναρίστικη» συμπεριφορά τους, θα τη βγάλουν καθαρή.

Από το Ελληνάκι...